Geen typhoon, wel overstromingen

Zo, dat was even paniek vandaag. Even een langer verhaal, maar er is veel te vertellen...

De afgelopen twee weken waren echt gaaf. Vanaf Dalat ben ik door de bergen wat meer naar het westen gereisd. Langs de steden Buon Me Thuot, Pleiku en Kontum reed ik over bergpassen en hoogvlaktes, wat heel mooi was! Soms kwam ik langs gemeenschappen van etnische minderheden, die in hutten op stelten boen de grond wonen. Deze gebieden liggen nogal afgelegen en toeristen komen hier meestal niet, dus ik heb het idee dat ik wat van het 'echte' Vietnam heb gezien! Ik sliep in kleine dorpjes waar de varkens, ganzen, kippen en koeien tussen de huizen leven en de kinderen naakt op straat spelen. Over de markt lopen was hier een van m'n favoriete bezigheden (hoewel het gewijs en geroep naar m'n blonde verschijning na een tijdje wel een beetje vermoeiend werd), en ik heb ook een paar keer in de bergen gewandeld. Meestal zonder kaart, wat één keer best even spannend was, toen ik naar een top was geklommen en een andere weg terug wilde nemen. Uiteindelijk moest ik door de mango-velden en dichtbegroeide bossen lopen, zelfs door een bergbeek waden, om thuis te komen. Eenmaal terug in het dorp, onder de schrammen en modder, was ik natuurlijk helemaal een bizarre vertoning.

In dit deel van het land sprak niemand Engels en dat maakte het juist leuk, maar soms wel een beetje eenzaam. Uiteindelijk heb ik 8 dagen lang met niemand een echt gesprek gevoerd, naast het handen- en voetenwerk van de weg vragen, eten bestellen en afdingen op de markt, dus het was stiekem best fijn me weer op de tourist trail te begeven. Donderdag reed ik namelijk Hoi An binnen, een oude havenstad waar de architectuur en cultuur sterk beïnvloed is door Chinese en Japanse handelaren, wat een hele mooie bijzondere sfeer geeft. Hier is het erg toeristisch en staat de banana-pancake (te vinden overal waar veel toeristen komen, van de bergdorpen in Nepal tot de eilanden van Cambodia) gewoon weer op het menu. Ik heb er meteen een genomen en was blij met andere backpackers verhalen en tips uit te wisselen.

Vrijdagavond begon het te regenen, maar ik vond het eigenlijk wel toevoegen aan de Kill Bill meets Memoirs of a Geisha-sfeer, zo die plassen water waar het licht van de lampionnen in weerspiegelt. Wat minder was, is dat ik die nacht wakker werd gemaakt door de hosteleigenaar, omdat het hotel onder water begon te lopen. 'S nachts verplaatsten we onze spullen naar boven en bleven daar droog, maar het water kwam steeds hoger. Toen ik in de ochtend ontbijt ging halen en wilde kijken hoe erg de situatie was, kwam het water tot ver boven m'n knieën (voor een Vietnamees dus nog wat hoger). Er was paniek, zeker toen de stroom uitviel. Op straat dreef afval en olie in het modderige water. Ik vond het doodeng en wilde meteen vertrekken, maar de wegen waren onbegaanbaar, dus het werd wachten terwijl het water nog verder steeg. Ik sloeg schoon water in en bedacht in een moment van wijsheid te pinnen voor de stroom uitviel. Na lang wachten kon ik 's middags de stad verlaten, nadat er een aantal Vietnamezen goud geld besloten te verdienen door met kleine bootjes toeristen over te varen. In een hoger gelegen stad heb ik mezelf getrakteerd op een duur hotel, waar ik nu, na een grote pizza, op m'n flatscreen naar HBO aan het kijken ben. Had ik wel verdiend vond ik zo.