Pannenkoeken en gebakken python

De laatste fieldtrip is achter de rug, en het onderzoek is afgerond! Melody en ik hebben beide settlements nog een keer bezocht en vooral in Kamarasitan was het erg leuk. We werden er met luid geroep en gezwaai ontvangen, iedereen was blij ons te zien. Ook na 3 maanden bij de Agta maakten we nog nieuwe dingen mee: zo hebben we een twee meter lange python gegeten, die vlak bij de settlement gevangen was en hoewel zonder kop nog kronkelde toen de jager hem binnen bracht.

Het onderzoek was lastig, we hadden een aantal tests die praktisch lastig af te nemen waren. Maar uiteindelijk is het gelukt en ben ik blij met de resultaten in de volgekrabbelde, modderige, bevlekte notitieboeken (als ben ik blij dat ik daar voorlopig even niet meer in hoef te kijken).

Het afscheid nemen is nu ook begonnen. In Gabgab was dit niet erg emotioneel, we hebben daar minder tijd doorgebracht dan in Kamarasitan en hadden geen echte band met de Agta daar opgebouwd. De lieve vrouw in Diwagden waar we een aantal keer een nacht hebben geslapen zong een lied voor ons toen we gedag kwamen zeggen, erg bijzonder en heel mooi. Hoewel ik nog een keer terug zal komen in Kamarasitan, hebben we daar al wel een klein afscheidsfeestje gehouden om het einde van het onderzoek te vieren. Melody en ik hebben voor alle 26 inwoners van de settlement gekookt (linzensoep met aardappelen, beide groenten die ze hier weinig zien) en ’s ochtends pannenkoeken gebakken. De pannenkoeken had ik me vooral zelf erg op verheugd, ik was al dagen aan het bedenken waar we eieren konden vinden en dit keer hoefden we de embryo’s er niet uit te lepelen. Het bakken op een houtvuurtje in een grote wok duurde even, maar het resultaat – geserveerd op bananenbladeren – was top! Toen we na het eten en een groepsfoto onze tassen oppakten en afscheid namen huilden een aantal van de Agta. Dat betekende echt heel veel voor me, om te zien dat ze het echt jammer vonden dat we gingen.

Nu bijna alles is afgerond (ik wacht nog op de identificatie van medicinale planten die ik uit het veld heb meegebracht) kan ik toeristje spelen. Maar niet voor de laatste grote onderneming is geregeld; mijn tocht naar de kust! Het was lastig een tolk te vinden (de mensen die bereid zijn de bergen over te steken kunnen geen Engels, en de meesten die Engels spreken zijn doodsbang voor de bergen en het bos), maar ik heb iemand gevonden en samen met twee Agta gidsen verdwijnen we op 22 maart het bos in. Ik ben benieuwd wat ik aan de andere kust zal aantreffen; ook daar wonen veel Agta en behalve een aantal kleine dorpen is er weinig bebouwing en ongeveer nul infrastructuur. Naar het vliegveld komen zal tricky zijn (we vliegen terug, één keer de bergen over is voorlopig genoeg), ik hoop er per boot heen te liften. Overigens slapen we inderdaad niet in een kipgerecht: een pinanahang is een soort schuilhut bestaand uit een dak van bladeren dat op een houten paal leunt. Eenmaal aan de kust zullen we bij mensen thuis logeren.

Dit was het voor nu, ik ga nog een paar dagen chillen, wat Spaanse ruïnes bezoeken en me klaar voor de tocht. In april horen jullie hoe het is geweest!