Bloed, zweet en… heel veel pus ;)

De Sierra Madre is niet voor watjes, zoveel staat vast.

Met Agta gidsen Roger en Pokis (mijn key informants tijdens het onderzoek), ‘tolk’ Joel die geen Engels bleek te spreken, 7 kilo rijst, wat groenten, blikvoer, een speer en twee geweren begon de tocht vanuit Kamarasitan, met als doel het gebergte over te steken en m’n tenen in de Pacific te dopen. De eerste dag liepen we voornamelijk op een carabao-trail, wat makkelijk lopen was. Onderweg kwamen we langs andere Agta settlements. Sommige van deze onbekende Agta onthaalden ons vriendelijk en boden koffie aan, langs anderen slopen we stilletjes voorbij in de hoop niet opgemerkt te worden; dit was een groep waarmee ‘onze’ Agta in vroegere generaties in oorlog waren en nog steeds is er veel onderling wantrouwen. Het pad was zo makkelijk dat ik me afvroeg of deze tocht wel avontuurlijk genoeg zou worden – hoe onwetend was ik toen… In de middag werd het bos steeds dichter en het pad smaller, we zetten ons kamp op waar we de carabao-trail zouden verlaten. Elke nacht sliepen we op langs beekjes of rivieren, op plekken waar vaker Agta sliepen en meestal stond er al een pinanahang (dakje van gogon-gras). Na een kop koffie ging Roger nog even op jacht en kwam vaak terug met wat vogels of vis, mjam, terwijl wij het kamp op orde maakten (hout zoeken, water koken, het dak repareren, etc.). Ook ’s ochtends was er vaak verse vis of een lekkere duif voor bij de rijst, best wel genieten!

Op dag 2 begon het te regenen en helaas hield dit gedurende de rest van de trek niet meer op. We liepen nu op kleine hunting trails, eerst tussen de struiken van het secundaire bos, daarna door primair (dus ongekapt) bos. Het was nog steeds redelijk makkelijk lopen, alleen kwamen hier de bloedzuigers, die je elke 5 minuten van je benen moest plukken. Door de regen zwollen de rivieren aan en dat maakte oversteken lastig; dit ging hand in hand of springend van steen naar steen. Halverwege dag 2 bereikten we de hunting grounds van de Agta, en hier ging het pas echt áán. De grote rivier bleek te hoog en te gevaarlijk om echt naar het jachtgebied te gaan, helaas, dus skipten we deze side-track. We volgden de rivier downstream, wat moeilijk genoeg was. Vanaf nu alleen maar “kalipkip”: over de grote stenen en rotsen langs de zijkant te springen. Bij elke bocht moesten we het kolkende water oversteken en dit was soms doodeng. Er waren meerdere momenten waarop we twijfelden of we verder konden, en op een gegeven moment besloot ik niet meer aan de risico’s te denken, omdat ik soms beefde van spanning en daardoor minder coördinatie had – niet handig op zo’n moment.

Op de derde dag moest ik m’n tas – en daarmee m’n eergevoel – afgeven aan Pokis. Zonder zou ik de moeilijke stukken kunnen zwemmen en konden we sneller afdalen; dit was nodig met het alsmaar stijgende water. Die avond kwamen we bij het eerste Agta-dorp aan, hier werden we vertroeteld met lekker eten en een groot vuur om op te warmen (het nachtelijke gevecht met een grote rat was minder relaxt). De laatste dag was de zwaarste, we waren al heel moe en de nieuwe Agta-gidsen liepen echt heel hard liepen; het was moeilijk ze bij te houden. Dit deel van de tocht deed me denken aan de amazone, steunend op stokken waadden we door rivieren, tussen de drijvende boomstammen en door lianen. Uitgeput, met alles doorweekt en het bloed en bus letterlijk over onze benen stromend rolden we op dag 4 het bos uit. Vanaf het eerste mini-dorp namen we een boot naar Palanan, het officiële eindpunt van onze tocht. We hadden het gehaald! Vanaf nu kon het relaxen beginnen, ik zette blok aan het been Joel op het eerste de beste vliegtuig en trok alleen verder langs de kleine dorpjes aan de kust. Daar zwom ik in de Pacific, at ik verse vis en sliep ik bij mensen thuis. Ook heel fijn waren de duizenden kokosbomen, waar mensen met plezier voor in een 30m hoge boom klommen. Na 5 dagen rondkijken en relaxen vloog ik terug met een speelgoed-vliegtuigje. In deze 10-seater mochten inclusief piloten maar 8 mensen, anders werd ‘ie te zwaar. En nog steeds kwamen we niet boven de hoogste bergtoppen uit! Eenmaal terug in Cabagan genazen de wonden aan m’n been jammer genoeg niet, dus toen alles zo opzwol dat m’n schoenen niet meer pasten was het tijd voor een ziekenhuis bezoek. Dus met een bacterie in m’n been en een grote zak vol pillen wacht ik nu op de vlucht naar huis. Maar no pain, no gain, en ik ben zeker blij dat de oversteek is gelukt! Dan rest alleen nog te zeggen aan de die-hards die dit nog lezen: heel erg bedankt voor alle lieve berichtjes en reacties en tot snel. Ik verheug me erop om iedereen weer te zien!